با فاقه و فقر هم نشینم کردی بی خویش و تبار و بی قرینم کردی
این مرتبه ی مقربان در توست آیا به چه خدمت این چنینم کردی
گویند که فردوس برین خواهد بود آنجا می ناب و حور عین خواهد بود
گر ما می و معشوق گزیدیم چه باک چون عاقبت کار چنین خواهد بود
باز آی که تا صدق نیازم بینی بیداری شبهای درازم بینی
نی نی غلطم که خود فراق تو بتا کی زنده گذاردم که بازم بینی
بــــر رهگــذرم هــزار جــــا دام نهی گــویی کــه بگیــرمت اگــر گـام نهی
یک ذره ز حکم تو جهان خالی نیست حکمم تــو کنــی و عاصیـم نـام نهی
گر در یمنی چو بامنی پیش منی گر پیش منی چو بی منی در یمنی
من با تو چنانم ای نگار یمنی خود در غلطم که من توام یا تو منی
ای بیژنِ دل در چه زندان غمت سهرابِ خرد کشته به ایوان غمت
بر کین سیاووشِ جهان کرد خراب تورانِ دلم رستم دستان غمت
دل داغ تو دارد ار نه بفروختمی در دیده تویی و گرنه می دوختمی
دل منزل توست ورنه روزی صدبار در پیش تو چون سپند می سوختمی
یک جام شراب صد دل و دین ارزد یک جرعه می مملکت چین ارزد
جز باده لعل چیست در روی زمین تلخی که هزار جان شیرین ارزد
ابو سعید ابوالخیر شاعری از قرن پنجم :
دوزخ شرری ز آتش سینه ی ماست جنت اثری زین دل گنجینه ی ماست
فارغ ز بهشت و دوزخ ای دل خوش باش با درد و غمش که یار دیرینه ی ماست
نگـارینــا بنقــد جانــت ندهم گــرانـی در بهــــا ارزانـــت ندهم
گرفتستم بجان دامان وصلت دهم جان از کف و دامانت ندهم