باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

محمود وراق

نگـارینــا بنقــد جانــت ندهم               گــرانـی در بهــــا ارزانـــت ندهم

 

گرفتستم بجان دامان وصلت              دهم جان از کف و دامانت ندهم

ابو سلیک

 ابوسلیک گرگانی شاعری دیگر از قرن چهارم:

 

 

بمــژه  دل   مـــن بــدزدیـــدی                        ای بلب قاضـی و بمـژگـان دزد

 

مزد خواهی که دل زمن بردی                        این شگفتی که دید دزد بمزد؟

شهید بلخی

مرا بجـان تـو سوگند و  صعــب سـوگنــدی         که  هرگز  از  تو  نگردم نه بشنوم  پندی

 

دهنـــد پنــدم و  مـــن هیچ  پنــد نپـذیــرم          که  پنـد  سـود  ندارد  بجــای  سوگندی

 

شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت         کــه   آرزو    برســانـد   بــه   آرزومنـدی

 

هزار  کبـــک  نــدارد  دل  یکــی شاهیــن          هـزار   بنــده   نــدارد   دل   خـداونــدی

 

تـرا  اگــر  ملــک   چینیــان  بدیــدی  روی          نمــاز   بردی   و   دینــار   بـــر پراکنـدی

 

و گـر تــرا ملــک هنــدوان   بدیــدی  موی           سجود  کردی  و  بتخانه هاش  برکندی

 

بـه منجنیـق عـذاب انـدرم  چو  ابـراهیــم            بــه  آتش حسراتـم   فکنــد  خواهنـدی

 

تــرا سلامــت باد ای گــل بـهـار  بهشـت           کـه  سوی  قبـله  رویت  نماز  خواننـدی

رابعه ٔ قزداری

دعوت من بر تو آن شد کایزدت عاشق کناد

 

بر یکی سنگین دل نامهربان چون خویشتن

 

تا بدانی درد عشق و داغ هجر و غم کشی

 

چون بهجـر اندر بپیچی پس بدانی قـدر من

شهید بلخی

دردا که در این زمانه ی غم پرورد                     حیفا که در این بادیه ی عمر نورد

 

هـر روز فـراق دوستی بایـد دیــد                     هر لحظه وداع همـدمی باید کرد

ابو شعیب هروی

ابو شعیب هروی از قرن چهارم: 

 

دوزخی کیشی بهشتی روی و قد                   آهو چشمی حلقه زلفی لاله خد

 

لب چنــان کـز خامه ی نقاش چین                   بر چـکـد بـر سیم از شنگرف شـد

 

گـر بـبخشد حسن خـود بر زنگیان                    ترک را بی شک ز زنگ آیـد حسد

 

بـینی  او   تـارکی   ابـریشــمـیـن                    بـسته بــر تــاری ز ابــریشم عقد

 

از فرو سو گنج و از بر سو بهشت                    سـوزنی سیـمین میان هر دو حد

شهید بلخی

 شهید بلخی شاعر ی دیگر از قرن چهارم:

 

ابر همی گرید چون عاشقان              باغ همی خندد معشوق وار

 

رعـد همــی نالــد مانند من               چونکه بنـالم به سحرگاه زار

دقیقی

بــر افگنـــد ای صنـــم ابــر بهشتـی                  زمیــن را خـلـعــت اردیبـهــشــتی

 

بهشــت عـــدن  را   گـلــزار  مـــانـد                 درخـــت آراسته حـــور  بهـشتــی

 

چنــان گـردد جهان هزمان کـه گویی                پلنــگ آهو نـگیرد جــز بــه کشتی

 

جهـــان طـاووس گــون گشـته دیدار                 بــه جایی نـرمی و جایی درشتی

 

زمیـــن بـرســـان خــون آلــود دیـبــا                  هـوا برســـان نیـل انـــدود مشتی

 

بـدان ماند که گویی از می و مشک                 مثال دوســت بـر صحــرا نبــشتی

 

ز گِــل بــوی گلاب آیــد از آن ســان                  کــه پنــدار گُـل اندر گِـل سرشتی

 

به طعم نوش گشته چشمه ی آب                  بـه رنــگ دیــده ی  آهوی دشتـی

 

بتــی بایـد کنــون خورشیــد چـهره                   مهــی کـو دارد از خورشید پشتی

 

بتــی رخســار او همـرنگ خورشید                   میی بر گونه ی جامه ی کنـشتی

 

دقیـقــی چــار خصـلت برگزیدسـت                   بـه گیتــی در ز خوبیــها و زشــتی

 

لــب بیجــاده رنـگ و نـاله ی چنـگ                   می چون زنگ و کیش زردهـشتی

دقیقی

در بــاغ گــل فرستــد هـر نیمــشب عبیر            وز شـــاخ عندلیــب بســازد همــی صفیـر

 

رخســار آن نگــار بــه گــل بر ستـم کنــد           و  آن روی  را نمــاز  بــرد  مـــاه  مستنیــر

  

ای آفتـــاب چهـــره ی بـت زاد ســرو قــد           کــز زلـف مشــک بــاری وز نـوک غمزه تیر

 

بنـگاشتــه چنیــن نبــود بــر بتـــان چیــن            تمـثــال روی یــوسـف یعقـــوب بـــر حریــر

 

از برگ گل لاله دو لب داری داری فراز وی           یک مشت حلقه ی زره از مشک و از عبیر

 

گویــی کـــه آزر از پـــی زهــره نگــار کرد            سیمینش عارضین و بر  و گیسوان چو قیر

 

گویــی کمنـد رستم گشت آن کمند زلف            کــز بوسـتــان گرفتــه گــل ســرخ را اسیر

 

گویــی خدایش از مــی چون لعـل آفریــد           یــا دایگـانــش داده ز یــاقــوت سـرخ شیـر

دقیقی

چشم  تو که  فتنۀ  جهان   خیزد از او               لعل تو کـه آب خضــر می ریزد از او

 

کردنــد تــن مــرا چنـان خوار کــه بــاد               می آید و گرد و خاک می بیزد از او