باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

دقیقی

بــر افگنـــد ای صنـــم ابــر بهشتـی                  زمیــن را خـلـعــت اردیبـهــشــتی

 

بهشــت عـــدن  را   گـلــزار  مـــانـد                 درخـــت آراسته حـــور  بهـشتــی

 

چنــان گـردد جهان هزمان کـه گویی                پلنــگ آهو نـگیرد جــز بــه کشتی

 

جهـــان طـاووس گــون گشـته دیدار                 بــه جایی نـرمی و جایی درشتی

 

زمیـــن بـرســـان خــون آلــود دیـبــا                  هـوا برســـان نیـل انـــدود مشتی

 

بـدان ماند که گویی از می و مشک                 مثال دوســت بـر صحــرا نبــشتی

 

ز گِــل بــوی گلاب آیــد از آن ســان                  کــه پنــدار گُـل اندر گِـل سرشتی

 

به طعم نوش گشته چشمه ی آب                  بـه رنــگ دیــده ی  آهوی دشتـی

 

بتــی بایـد کنــون خورشیــد چـهره                   مهــی کـو دارد از خورشید پشتی

 

بتــی رخســار او همـرنگ خورشید                   میی بر گونه ی جامه ی کنـشتی

 

دقیـقــی چــار خصـلت برگزیدسـت                   بـه گیتــی در ز خوبیــها و زشــتی

 

لــب بیجــاده رنـگ و نـاله ی چنـگ                   می چون زنگ و کیش زردهـشتی

دقیقی

در بــاغ گــل فرستــد هـر نیمــشب عبیر            وز شـــاخ عندلیــب بســازد همــی صفیـر

 

رخســار آن نگــار بــه گــل بر ستـم کنــد           و  آن روی  را نمــاز  بــرد  مـــاه  مستنیــر

  

ای آفتـــاب چهـــره ی بـت زاد ســرو قــد           کــز زلـف مشــک بــاری وز نـوک غمزه تیر

 

بنـگاشتــه چنیــن نبــود بــر بتـــان چیــن            تمـثــال روی یــوسـف یعقـــوب بـــر حریــر

 

از برگ گل لاله دو لب داری داری فراز وی           یک مشت حلقه ی زره از مشک و از عبیر

 

گویــی کـــه آزر از پـــی زهــره نگــار کرد            سیمینش عارضین و بر  و گیسوان چو قیر

 

گویــی کمنـد رستم گشت آن کمند زلف            کــز بوسـتــان گرفتــه گــل ســرخ را اسیر

 

گویــی خدایش از مــی چون لعـل آفریــد           یــا دایگـانــش داده ز یــاقــوت سـرخ شیـر

دقیقی

چشم  تو که  فتنۀ  جهان   خیزد از او               لعل تو کـه آب خضــر می ریزد از او

 

کردنــد تــن مــرا چنـان خوار کــه بــاد               می آید و گرد و خاک می بیزد از او

دقیقی

پـری چهــره بتـــی عیـــار و دلبــر                    نگــاری ســـرو قــــد و مــــاه منـظـر

 

سیـه چشمی که تـا رویش بدیدم                   سرشکم خون شدست و بر مشجر

 

اگــر نه دل همی خواهی سپـردن                   بــدان مــژگــان زهـــر آلـــوش منگـر

 

وگــرنه بر بــلا خواهــی گــذشتـن                   بـــر آتش بگـــذر و بـــر درش مـگـذر

 

بســان سرو سیمیــن است قدّش                  و لیــکــن بــــر سـرش مـــاه منـــوّر

 

از آن  شکّر لبان است این که دایم                   گــدازانــــم چـــو انــــدر آب شــکّــر

 

بـه چهــره یــوســف دیـــگر ولیــکن                   بـــه هجـرانــش منم یـعقــوب دیـگر

 

از آن لاغر میـانست این که عشقم                  چنیـن فـربی شدست و صـبـر لاغـر

دقیقی

کاشکی اندر جهان شب نیستی                    تـا مــرا هجـران آن لــب نیستی

 

زخـم عقـرب نیستی بر جان من                      گــر ورا زلــــف معـقــرب نیستی

 

ور نبـــودی کـوکبـش در زیـر لـب                       مـونســم تـا روز کوکـب نیستی

 

ور مــرکّــب نیستـی از نیکویــی                       جانم از عشقش مرکّب نیستی

 

ور مـــرا بی یـــار بایـــد زیستـن                       زنــدگانــی کاش یـا رب نیستی

دقیقی

بـه زلف کژ و لیکن به قـد و بالا راست                بـه تن درست ولیــکن بـه چشمکان بیمار

 

خمـــار دار و همـــواره بـــاکــیــار بــود                بسـا سـرا کـه جــدا کــرد در  زمانـه خمار

 

چگــونــه بیـنـد اعــدای او قــرار کنـون                زمانه چون شتری شد هیون و ایشان خار

 

اگر سـر آرد بار آن سنان او نه شگفت               هر آینـه چــو همــه خــون خورد سرآرد بار

 

مثال طبع مثال یکی شکافه زن است               کــه  رود  دارد بـــر چــوب کشـیـده چهــار

 

مدیـح تـا بـه بر من رسیـد عریـان بود                 ز فــرّ و زینــت مــن یافــت طیلـسان و ازار

دقیقی

گویــند صبــر کن کــه تـرا صبر بـر دهد               آری دهد ولیک به عمر دگر دهد

 

من عمر خویشتن به صبوری گذاشتم                عــمر دگـــر بباید تـا صبر بر دهد

دقیقی

شــب سیــاه بدان زلفکــان تـــو مانـد               سپیــد روز بــه  پــاکی  رخـــان تو ماند

 

عقــیق را چو بسایند نیک سوده گران               کــه آبـــدار  بود  ،  بـــه  لبـــان تو ماند

 

بــه بوستان ملوکان هزار گشتم بیش               گــل شکفتـــه بــه رخســارکان تو ماند

 

دو چشم آهو و دو نرگس شکفته ببار               درست و راست بدان چشمکان تو ماند

 

 کمـــان بــابلیــان دیـدم و طرازی تیــر                کــه برکشیده شــود به ابــروان تو ماند

 

تــرا به سروین بـالا قیاس نتـوان کـرد                کـــه ســـرو را قـــد و بــالا بدان تو ماند

دقیقی

می صافی بیار ای بت که صافی است             جهان از مـاه تا آنجا که مــاهی است

 

چــو از کــاخ آمـــدی بیـــرون بـه صـحرا              کجا چشم افگنی دیبای رومی است

 

بیـــا تــا مــی خــو ریم و شـاد باشیم               کــه هنگام مـی و ایـام شـادی است

دقیقی

ابومنصور محمدبن احمد دقیقی دیگر شاعر قرن چهارم  :

 

همـــی نـــو بــهار آیـــد و تیـر ماه         جهـــان  گــاه بــرنا بود گـاه زر

 

چگــونــه بـلیــی کــه پـــیـوند  او          نجویی بد است و بجـویی بتر

 

 شـبی   پیش کردم چگونه شبی؟          همــی   از  شــب داج تاریک تر

  

درنگی که گفتم که پروین همی           نـخواهد شـد از تارکم  زاستر

 

کـرا  رودکــی گفتـه باشد مدیـح            امـــام فنــون ســخـن دربــدر

 

دقیــقی  مدیـــح  آورد  نـــزد او             چو خرما بود برده سوی هَجَر