باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

رودکی

گــرفت     خواهــم   زلـف   عنبرین    ترا             به بوسه نقش کنم برگ یاسمین ترا

 

هرآن زمین کـه تو یک  ره بر او قدم بنهی            هـزار سجــده بـرم خـاک آن زمین ترا

 

هزار بوسه  دهم  بر سخای  نامه ی  تو             اگـر  بـبینم  بـر  مُـهــر   او   نگین ترا

 

بـه تـیغِ  هنـدی گـو دست من جدا  بکنند            اگــر بــگیرم  روزی  مـن  آسـتیـن ترا

 

اگرچه خامش  مردم که  شـعر  باید گفت            زبــان مــن بـه روی  گردد  آفــرین ترا

رودکی

در عشق شدم چو رودکی سیر از جان             از گریه ی  خونیـن مژه ام شد مرجان

 

القـصــه  کـه  از  بیـم   عـذاب  هــجران             در   آتــش رشـکم  دگـر  از  دوزخیان

رودکی

نگارینا    شنیدستم    که  گاه  محنت   و  راحت 

 

سه پیراهن سلب بودست یوسف را به عمر اندر

 

یکی  از  کید  شد پر خون دوم شد چاک از تهمت 

 

سوم یعقوب را  از  بوش  روشن گشت  چشم تر

 

رخم   ماند  بدان   اول     دلم   ماند   بدان  ثانی 

 

نصیــب   من شود  در  وصل   آن   پیراهــن  دیگر

رودکی

در عشق توام نه صبر پیداست  نه دل              بی  روی   توام    عقل   برجاست  نه دل

 

این غم که مراست کوه قافست نه غم             این دل که توراست سنگ خاراست نه دل

رودکی

شـاد زی بـا سـیاه چـشـمان شاد                   که جهان نیست جز فسانه و باد

 

ز  آمـــده  شـــادمـان  بــبایـــد بود                   وز گــذشــتـه نــکــرد بایــــد یــاد

 

مــن و آن جـعــد مــوی غالیـه بوی                   مـن و  آن مــاه روی حــور نــــژاد

 

نیک بخت آنکسی که بداد و بخورد                   شــوربـخــت آنکه او نخورد و نداد

 

بــاد و ابرست ایــن جهان افسوس                   بــــاده پیـــش آر هـــرچـه بـاداباد

 

شــاد بودسـت ازیـن جـهان هـرگز                   هیــچ کس تـا ازو تو باشی شـاد

 

داد دیــدسـت ازو بـه هیـچ سـبب                    هیــچ  فـــرزانـــه تـا تـو بیـنی داد

رودکی

رویت دریای حسن و  لعلت  مرجان                  زلفت   عنبر  صدف  دهن در دندان

 

ابرو  کشتی و  چین  پیشانی موج                   گرداب بلا غبغـب و چشمت طوفان

رودکی

جز   حادثه   هرگز   طلبم  کس  نکند              یک پرسش گرم جز تبم کس نکند

 

ور جان به لب آیدم به جز مردم چشم              یک قطره ی آب  بر  لبم کس نکند  

رودکی

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین            با هرکه نیست عاشق کم کن قرینیا

 

باشـد  گَه  وصــال ببینند  روی دوســت             تو  نیــــز  در میانه ی   ایشان  ببینیا

 

تا  انــدران  میـــانه  کـه  بینند  روی  او              تـو  نیـز  در  میانه ی  ایشان نشینیا

رودکی

دیدار به دل فروخت و نفروخت گران         بوسه به روان فروشد و هست ارزان

 

آری  که  چو   آن  ماه  بود  بازرگان         دیدار به دل  فروشد و بوسه به جان

رودکی

در اینجا مولانا جلال الدین از رودکی درخواست کرد شعرِ بوی جوی مولیان... را بخواند، رودکی قبول کرد ولی گفت بعد از آن باید به او قدری فرصت دهند تا استراحتی کند.

 

بوی   جوی   مولیــان   آید   همی                   یــــاد  یــار مـــهربـــان آید همی

  

ریگ  آمو    و   درشــتی   راه   او                   زیـر    پـــایم   پرنیـــان آید همی

 

آب جیـحون از نشاط روی دوسـت                    خنــگ مـــا را در میـان آید همی

 

ای  بخارا  شـاد  باش  و  دیر  زی                   میــر  زی  تو شـادمان آید همی

 

میر  ماهست   و   بخارا   آسمان                    مـاه  سوی آســــمان آید همی

 

میر  سـروست  و  بخارا   بوستان                    سرو  سوی   بوستان آید همی

 

آفریـن  و   مدح   سـود  آید همی                   گـر به گنــج  اندر زیـان آید همی