مرا بجـان تـو سوگند و صعــب سـوگنــدی که هرگز از تو نگردم نه بشنوم پندی
دهنـــد پنــدم و مـــن هیچ پنــد نپـذیــرم که پنـد سـود ندارد بجــای سوگندی
شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت کــه آرزو برســانـد بــه آرزومنـدی
هزار کبـــک نــدارد دل یکــی شاهیــن هـزار بنــده نــدارد دل خـداونــدی
تـرا اگــر ملــک چینیــان بدیــدی روی نمــاز بردی و دینــار بـــر پراکنـدی
و گـر تــرا ملــک هنــدوان بدیــدی موی سجود کردی و بتخانه هاش برکندی
بـه منجنیـق عـذاب انـدرم چو ابـراهیــم بــه آتش حسراتـم فکنــد خواهنـدی
تــرا سلامــت باد ای گــل بـهـار بهشـت کـه سوی قبـله رویت نماز خواننـدی
دردا که در این زمانه ی غم پرورد حیفا که در این بادیه ی عمر نورد
هـر روز فـراق دوستی بایـد دیــد هر لحظه وداع همـدمی باید کرد