باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

سیف الدین باخرزی

سیف الدین باخرزی ، شاعری از قرن هفتم:

  

ما   را  همه ره ز کوی   بد نامی   باد            وز سوختگان بهره ی ما خامی باد 

 

نا کامی ما چو هست کام دل دوست           کام  دل   ما  همیشه   ناکامی باد

اثیر الدین اخسیکتی

اثیر الدین اخسیکتی از قرن ششم: 

 

امشب منم و وصال آن سرو بلند         می را، زلبش چاشنیی داده به قند

 

ای شب اگرت هزار کارست مرو          وی صبح گرت هزار شادیست مخند

نظامی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

نظامی

مرا گویی که چونی؟ چونم؟ ای دوست             جگــر پر درد و دل پر خــونم ای دوست

 

حدیــث  عاشقی  بــر  مـن  رهــا  کن              تو لیلی شو،که من مجنونم ای دوست

 

بفــریــادم  ز  تـــو ، هـر  روز ،   فریــاد               ازیــن  فریــاد   روز  افـزونم  ای دوست

 

شنیــدم  عــاشقــان  را   می نــوازی               مگـر من زان  میان  بیرونم  ای دوست؟

 

تو  گفتی:  گر  بیفتی  گیرمت  دست               ازین  افتاده تر  کـاکنــونم   ای دوست؟

 

غزلــهای  نظــامی  بر   تو   خـوانـدم                نگیرد  در  تو  هیچ  افسونم ای دوست

فرخی سیستانی

گفتم  که  بیا وعده ی دوشینه  بیار            ورنه بخروشم از تو اکنون چو هزار

 

گفتا دهمت ای همه جفا، نک زنهار             آواز مده  که  گوش   دارد   دیوار

نظامی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

نظامی

امشب  از  خفتن  چه خیزد؟  عیش  خوشتر  تا بروز

 

می رسیم  این  خواب  را  شبـــهای  دیـــگر  تا  بروز

 

گــاه  بر  چشمت  نشانم ،  گــاه  در   جانت  کشم

 

گـــاه  در  دل  جای  ســـازم ،  گـــاه  در  بـر  تا بروز

 

لعبــت  بــادام  چشــم  و  شـــاهــد  شـــکر  لبـــی

 

نقل  مستــان  خوش  بود  بــادام  و  شــکر  تا  بروز

 

دی  ز  هجرانــت  نهادم  دسـت  بر  سر  تــا  بـشب

 

امشــب  از  وصلــت  نهــادم  تـــاج  بر  ســر  تا بروز

 

با تو جان کردم گرو،خوش باش کین دست آن توست

 

نقـش  می زن ، عیـش می کن ، نـرد می بر  تا بروز

 

زلف  را  چون  توبه  خم  کن ، بوسه می ده تا بشب

 

توبه  را  چون  زلف  بشــکن ، بــاده  می خور  تا بروز

 

گوش  بر  شعر  نظامی  نه  که  امشب  کار   نیست

 

حلـقـه ی  گـــوش  تـــرا  بــا  حلـقــه ی   در   تا بروز

بایزید بسطامی

با یزید بسطامی، عارفی از قرن سوم هجری:

 

ای عشق تو کشته عارف و عامی را                سودای  تو  گم  کرده  نکو  نامی  را

 

شـوق  لب  میـگون  تو  بیــرون  آورد                 از  میکــــده  بـایزیـد  بسطـــامی  را

نظامی

چو  یوسف میر خوبانی ، بگو  ای   جان  کرایی تو؟          

 

چو نرگس چشمه ی جانی، بگو ای جان کرایی تو؟

 

لبـــت  از  خال  رعنـاتر  ،  رخـت  از  زلف   زیبــاتـر           

 

تویــی  از  روی پیــداتر ،  ز  روی  شان  کرایی تو؟

 

تو ساقی مست جامت من، تو دانه مرغ دامت من           

 

به  ترکستان  غلامت من، به  خوزستان کرایی تو؟

 

خرامان  می روی  جانا ، گل افشان می روی جانا          

 

به  مهمان می روی جانا ،  بگو مهمان  کرایی تو؟

 

 نظامی گر دهد  جان  را  نیابد  چون  تو مهمان را

 

 بگو  مر  شاه  شروان را،  درین  دوران  کرایی تو؟

نظامی

کارم ز غمت به جـان رسیـدست         فزیـــاد بــــر آسمـــان رسیدست

 

نـگــذارم  نـــاخنــی  ز  دسـتــت         چون کارد به استخوان رسیدست

 

عشق تو درین جهان  چه پوشم         کـاوازه بــدان جـهـــان رسیدست

 

جانــم ز پی تــو رخــت بـر بست          بــی آنکــه بــه کاروان رسیدست

 

گفتی کــه برت آیـم، ای نظـامی         بشتــاب کــه وقـت آن رسیدست