سعدی

همـه عمـر برندارم سـر از ایـن خمـار مستی

کـه هنـوز مـن نبـودم کـه تو در دلم نشستی            

تـو نـه مثل آفتــابی کـه حضـور و غیبـت افـتـد

دگـران رونـد و آینــد و تو همچنـان که هستی            

چـه حکـایت  از  فراقـت کــه  نداشـتم ولیــکن

تـو چــو روی بـاز کردی  در  مــاجــرا  ببسـتـی           

نظـری به دوسـتان کن که هـزار بــار از آن بــه

کـه  تحیــتی نویسـی و  هـدیـتـی فــرسـتـی           

دل دردمـنـد مــا را کـه  اسیــر  تـوســت  یــارا

بـه وصـال مرهمـی نـه چـو به انتظـار خسـتی           

نـه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا

تـو کـه قلب دوسـتان را به مفـارقت شکستی           

بـرو ای فقـیه  دانــا بــه  خــدای  بـخـش ما را

تو و زهـد و پارسایی من و عاشقـی و مستی           

دل هوشمند  بایــد کــه بـه  دلــبری  سـپاری

که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی          

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشـد

چــه کنـنـد اگــر  زبــونی نـکننـد و  زیـردسـتی           

گـلـه از  فــراق یـــاران  و  جـفـــای  روزگــاران

نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی