باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

سعدی

شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین بن عبدالله، سعدی شیرازی شاعر بزرگ قرن هفتم: 

فــرهاد را چــو بـر رخ شیــرین نــظر فتــاد          دودش بــه ســر درآمــد  و  از پــای در فتاد  

  

مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد         فــارغ ز مــادر  و  پدر  و سیـم  و  زر  فتــاد

 

رامیـــن چو اختیار غم عشق ویـــس کـرد          یــک بـــارگـی جـــدا ز کـــلاه و کــمـر فتــاد

 

وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید          کــارش مـــدام بـــا غــم  و آه ســـحر فتـاد

 

زیــن  گـونه صد هزار کس از پیر و از جوان          مست از شراب عشق چو من بی‌خبر فتاد

 

بسیــار  کـس شدند اسیر کـمند عـشـق           تنـها نـه از بـرای مـن ایـن شـور و شـر فتاد

 

روزی  بـه  دلبـری نـظری کــرد چـشم من           زان یــک نـظر مــرا دو جهــان از نــظر فتــاد

 

عشق آمد آن چنان به  دلم در زد آتـشی           کــز وی هــزار ســـوز مـــرا در جـــگر فتـــاد

 

برمن  مگیر  اگر شدم آشفته دل ز عشق           مانــنــد ایــن بـسـی ز قـضـــا و قــدر فتــاد

 

سـعدی  ز  خلـق چنـد نـهان راز دل کنـی          چـون مـا جرای عشق تو یک یک به در فتاد

رودکی

در عشق شدم چو رودکی سیر از جان             از گریه ی  خونیـن مژه ام شد مرجان

 

القـصــه  کـه  از  بیـم   عـذاب  هــجران             در   آتــش رشـکم  دگـر  از  دوزخیان

رودکی

نگارینا    شنیدستم    که  گاه  محنت   و  راحت 

 

سه پیراهن سلب بودست یوسف را به عمر اندر

 

یکی  از  کید  شد پر خون دوم شد چاک از تهمت 

 

سوم یعقوب را  از  بوش  روشن گشت  چشم تر

 

رخم   ماند  بدان   اول     دلم   ماند   بدان  ثانی 

 

نصیــب   من شود  در  وصل   آن   پیراهــن  دیگر

رودکی

در عشق توام نه صبر پیداست  نه دل              بی  روی   توام    عقل   برجاست  نه دل

 

این غم که مراست کوه قافست نه غم             این دل که توراست سنگ خاراست نه دل

مولوی

شـــد ز غــمـت خــانه سودا دلم            در طلــبت رفـــت بـــه هـر جـا دلم

در  طلـب   زهــره  رخ  مــــاه  رو            مــی نـــگـرد  جـــانــب  بــالا  دلـم

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت           رفــت بـر ایــن ســقف مـصـفا دلـم

آه کــه امـــروز دلـــم را چـه شـد            دوش چه گفته است کسی با دلم

از طلـــب گــوهـر گـویـای عشق            مــوج  زنــد مـــوج چــو دریـــا دلــم

روز شــد و چـادر شـب مـی درد            در پــی آن عیـــش و تــماشــا دلم

از دل تــو در دل مـن نکته‌هاست            آه چــه ره اســت از دل تــو تـا دلم

گر نـکنـی بــر دل مـن  رحـمتـی             وای  دلـــم  وای  دلـــم   وا  دلـــم

ای تبـریز از  هوس شـمس دین             چــند  رود  ســـوی  ثـــریـــا  دلـــم

رودکی

شـاد زی بـا سـیاه چـشـمان شاد                   که جهان نیست جز فسانه و باد

 

ز  آمـــده  شـــادمـان  بــبایـــد بود                   وز گــذشــتـه نــکــرد بایــــد یــاد

 

مــن و آن جـعــد مــوی غالیـه بوی                   مـن و  آن مــاه روی حــور نــــژاد

 

نیک بخت آنکسی که بداد و بخورد                   شــوربـخــت آنکه او نخورد و نداد

 

بــاد و ابرست ایــن جهان افسوس                   بــــاده پیـــش آر هـــرچـه بـاداباد

 

شــاد بودسـت ازیـن جـهان هـرگز                   هیــچ کس تـا ازو تو باشی شـاد

 

داد دیــدسـت ازو بـه هیـچ سـبب                    هیــچ  فـــرزانـــه تـا تـو بیـنی داد

رودکی

رویت دریای حسن و  لعلت  مرجان                  زلفت   عنبر  صدف  دهن در دندان

 

ابرو  کشتی و  چین  پیشانی موج                   گرداب بلا غبغـب و چشمت طوفان

حنظله ی بادغیسی

حنظله ی بادغیسی ، شاعری که از قرن سوم به میهمانی ما آمده هم این رباعی را  خواند . 

 

یارم سپند اگرچه بر آتش همی فگند                از بــهر چـشــم تا نرســـد مر او را گــزند

 

او را سپند و آتــش نایــد همی بــکار                با روی همچو آتش و  با خال چون سپند

رودکی

جز   حادثه   هرگز   طلبم  کس  نکند              یک پرسش گرم جز تبم کس نکند

 

ور جان به لب آیدم به جز مردم چشم              یک قطره ی آب  بر  لبم کس نکند  

رودکی

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین            با هرکه نیست عاشق کم کن قرینیا

 

باشـد  گَه  وصــال ببینند  روی دوســت             تو  نیــــز  در میانه ی   ایشان  ببینیا

 

تا  انــدران  میـــانه  کـه  بینند  روی  او              تـو  نیـز  در  میانه ی  ایشان نشینیا