باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

خیام

 عمر بن ابراهیم، خیام نیشابوری شاعر قرن پنجم: 

خیام  زمانه از  کسی دارد ننگ          کاو در  غم  ایام  نشیند  دلتنگ

 

می نوش در آبگینه با ناله چنگ           زان پیش که آبگینه آید بر سنگ

خیام

من بی  می ناب  زیستن نتوانم          بی باده  کشید بار تن نتوانم

 

من بنده آن دمم که ساقی گوید         یک جام دگر بگیر و من نتوانم

خیام

امــروز  کـه   موســـم   جوانی  من است          می نوشم از آنکه کامرانی من است

 

عیبش مکنید اگر چه تلخ است خوشست          تلخ است از آنکه  زندگانی من است

خیام

چون بلبل مست راه در بستان یافت     روی گل و جام باده را خندان یافت

 

آمد  به  زبان  حال  در  گوشم  گفت    دریاب  که  عمر رفته را نتوان یافت

خیام

اکنون که جهان را به خوشی دسترسی است    هرزنده  دلی را سوی  صحرا  هوسی است

 

بر  هر   شاخی  طلوع  موسی  دستی است    در هر نفسی خروش عیسی نفسی است

خیام

روزیست خوش و هوا نه گرمست و نه سرد        ابر   از   رخ   گلزار   همی   شوید  گرد

 

بلبل   به    زبان     حال   خود   با  گل  زرد       فریاد   همی  زند  که  می ،  باید خورد

خیام

تا کی غم  آن  خورم که دارم یا نه       وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

 

پر کن قدح باده که معلومم نیست       کاین  د م که فرو برم  بر آرم یا نه

خیام

می   خوردن  و   گرد  نیکوان  گردیدن         به زان  که  به  رزق  زاهدی  ورزیدن

 

گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود         پس روی بهشت کس نخواهد دیدن

خیام

گویند  که  فردوس   برین  خواهد بود   آنجا می ناب و حور عین خواهد بود

 

گر ما می و معشوق گزیدیم چه باک    چون  عاقبت  کار  چنین خواهد بود

خیام

بــــر رهگــذرم  هــزار جــــا دام  نهی    گــویی کــه بگیــرمت اگــر گـام نهی

 

یک ذره ز حکم تو جهان خالی نیست    حکمم تــو کنــی و عاصیـم نـام نهی