شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد
تو بـیـا کــز اول شــب در صبــح بـاز بـاشد
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجــا رود کبــوتر کــه اسیـر بــاز باشد
ز محبتت نخواهم که نظـر کنـم بـه رویت
که محـب صـادق آنـسـت کـه پاکبــاز باشد
به کرشــمه عنــایت نگــهی به سوی ما کن
که دعـای دردمنـــدان ز ســـر نیــــاز بـاشد
سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم
به کـدام دوســت گویم کــه محل راز باشد
چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی
تو صنــم نمی‌گــذاری کـه مــرا نمــاز باشد
نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم
که ثنـا و حمــد گوییـم و جفـا و ناز باشد
دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعــدی
که شب وصـال کوتاه و سخـن دراز باشد
قدمی کـه بـرگرفتی به وفـا و عـهد یاران
اگــر از بـلا بتـرسـی قـدم مجــاز باشد
همـه عمـر برندارم سـر از ایـن خمـار مستی
کـه هنـوز مـن نبـودم کـه تو در دلم نشستی
تـو نـه مثل آفتــابی کـه حضـور و غیبـت افـتـد
دگـران رونـد و آینــد و تو همچنـان که هستی
چـه حکـایت از فراقـت کــه نداشـتم ولیــکن
تـو چــو روی بـاز کردی در مــاجــرا ببسـتـی
نظـری به دوسـتان کن که هـزار بــار از آن بــه
کـه تحیــتی نویسـی و هـدیـتـی فــرسـتـی
دل دردمـنـد مــا را کـه اسیــر تـوســت یــارا
بـه وصـال مرهمـی نـه چـو به انتظـار خسـتی
نـه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تـو کـه قلب دوسـتان را به مفـارقت شکستی
بـرو ای فقـیه دانــا بــه خــدای بـخـش ما را
تو و زهـد و پارسایی من و عاشقـی و مستی
دل هوشمند بایــد کــه بـه دلــبری سـپاری
که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی
چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشـد
چــه کنـنـد اگــر زبــونی نـکننـد و زیـردسـتی
گـلـه از فــراق یـــاران و جـفـــای روزگــاران
نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی
ز حــد گذشـت جـدایی میــان ما ای دوست
بیـــا بیــــا کــه غـــلام تـــوام بیـــا ای دوست
اگــر جهـان همـه دشمـن شــود ز دامـن تو
به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست
ســرم فـدای قفـای مـلامتسـت چــه بــاک
گـرم بـود سخن دشـمن از قفـا ای دوست
بـه نـاز اگــر بخرامــی جهــان خـراب کـنی
به خون خسته اگر تشنه‌ای هلا ای دوست
چنـان بـه داغ تو باشم که گـر اجل بـرسد
به شرعم از تو ستانند خونبها ای دوست
وفــای عهــد نـگـه دار و از جـفــا بـگـذر
به حـق آن کـه نیم یـار بی‌وفا ای دوست
هزار ســال پس از مـرگ مـن چـو بـازآیی
ز خـاک نعره برآرم کـه مرحبـا ای دوسـت
غم تو دست برآورد و خون چشمم ریخت
مــکن که دست برآرم به ربـنا ای دوست
اگـــر به خــوردن خــون آمدی هــلا برخیز
و گــر به بــردن دل آمـدی بیـا ای دوست
بسـاز بــا مــن رنــجور نــاتــوان ای یـــار
ببخش بر من مسکین بی‌نوا ای دوست
حدیث سعدی اگر نشنوی چه چـاره کند
به دشمـنان نتوان گفت ماجرا ای دوست
نا کامیم ای دوست ز خود کامی تست وین سوختگیهای من از خامی تست
مــگذار که در عشــق تو رسوا گردم رسـوایـی من بـاعـث بـدنامی تست
مبــارکتـــر شــب و خرمــتــرین روز
بـه استـقـبـالــم آمـــد بخــت پیــروز
دهـلــزن گــو دو نوبــت زن بشــــارت
که دوشـم قــدر بـــود امــروز نــوروز
مهــست ایـــن یــا مــلـک یـا آدمیزاد
پــــری یـــا آفتــــاب عــالــم افــروز
نـدانـسـتـــی کـه ضـــدان در کمینند
نکــو کـــردی عــلی رغــم بــدآمــوز
مرا با دوسـت ای دشمن وصالست
تو را گـر دل نخـواهـد دیـــده بــردوز
شبـــان دانــم کـــه از درد جــدایی
نیـــاســـودم ز فریـاد جــهان ســوز
گر آن شب‌های باوحشت نمی‌بود
نمی‌دانـست سعـدی قدر این روز
دی شانه زد آن ماه، خَم گیسو را بر چهـــره نــهاد ، رلف عنبر بو را
پوشــید بدین حیــله رخ نیــکو را تا هرکه نه محرم، نشناسد او را
از بیم رقیـب طوف کویــت نکنم وز طعنه ی خلق گفت و گویت نکنم
لب بستم و از پای نشستم امّا ایــن نتـــوانــم کــه آرزویـــت نـکنــم
چون دایره ما ز پوست پوشان توایم در دایره ی حلقه بگوشان توایم
گر بنوازی، ز جان خروشان توایم ور ننوازی، هم از خموشان توایم
گــرفت خواهــم زلـف عنبرین ترا به بوسه نقش کنم برگ یاسمین ترا
هرآن زمین کـه تو یک ره بر او قدم بنهی هـزار سجــده بـرم خـاک آن زمین ترا
هزار بوسه دهم بر سخای نامه ی تو اگـر بـبینم بـر مُـهــر او نگین ترا
بـه تـیغِ هنـدی گـو دست من جدا بکنند اگــر بــگیرم روزی مـن آسـتیـن ترا
اگرچه خامش مردم که شـعر باید گفت زبــان مــن بـه روی گردد آفــرین ترا
نه گفته بُدی غم تو خواهم خوردن غمهای تو را به طبع بنهم گردن
من خود به میان عهد گفتم آن روز بر گفت تو اعتمـاد نتوان کردن