باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

باغ غزلهای عاشقانه

اشعار عاشقانه ی ادبیات کهن فارسی ( Persian Love Poetry )

نظامی

امشب  از  خفتن  چه خیزد؟  عیش  خوشتر  تا بروز

 

می رسیم  این  خواب  را  شبـــهای  دیـــگر  تا  بروز

 

گــاه  بر  چشمت  نشانم ،  گــاه  در   جانت  کشم

 

گـــاه  در  دل  جای  ســـازم ،  گـــاه  در  بـر  تا بروز

 

لعبــت  بــادام  چشــم  و  شـــاهــد  شـــکر  لبـــی

 

نقل  مستــان  خوش  بود  بــادام  و  شــکر  تا  بروز

 

دی  ز  هجرانــت  نهادم  دسـت  بر  سر  تــا  بـشب

 

امشــب  از  وصلــت  نهــادم  تـــاج  بر  ســر  تا بروز

 

با تو جان کردم گرو،خوش باش کین دست آن توست

 

نقـش  می زن ، عیـش می کن ، نـرد می بر  تا بروز

 

زلف  را  چون  توبه  خم  کن ، بوسه می ده تا بشب

 

توبه  را  چون  زلف  بشــکن ، بــاده  می خور  تا بروز

 

گوش  بر  شعر  نظامی  نه  که  امشب  کار   نیست

 

حلـقـه ی  گـــوش  تـــرا  بــا  حلـقــه ی   در   تا بروز

بایزید بسطامی

با یزید بسطامی، عارفی از قرن سوم هجری:

 

ای عشق تو کشته عارف و عامی را                سودای  تو  گم  کرده  نکو  نامی  را

 

شـوق  لب  میـگون  تو  بیــرون  آورد                 از  میکــــده  بـایزیـد  بسطـــامی  را

نظامی

چو  یوسف میر خوبانی ، بگو  ای   جان  کرایی تو؟          

 

چو نرگس چشمه ی جانی، بگو ای جان کرایی تو؟

 

لبـــت  از  خال  رعنـاتر  ،  رخـت  از  زلف   زیبــاتـر           

 

تویــی  از  روی پیــداتر ،  ز  روی  شان  کرایی تو؟

 

تو ساقی مست جامت من، تو دانه مرغ دامت من           

 

به  ترکستان  غلامت من، به  خوزستان کرایی تو؟

 

خرامان  می روی  جانا ، گل افشان می روی جانا          

 

به  مهمان می روی جانا ،  بگو مهمان  کرایی تو؟

 

 نظامی گر دهد  جان  را  نیابد  چون  تو مهمان را

 

 بگو  مر  شاه  شروان را،  درین  دوران  کرایی تو؟

نظامی

کارم ز غمت به جـان رسیـدست         فزیـــاد بــــر آسمـــان رسیدست

 

نـگــذارم  نـــاخنــی  ز  دسـتــت         چون کارد به استخوان رسیدست

 

عشق تو درین جهان  چه پوشم         کـاوازه بــدان جـهـــان رسیدست

 

جانــم ز پی تــو رخــت بـر بست          بــی آنکــه بــه کاروان رسیدست

 

گفتی کــه برت آیـم، ای نظـامی         بشتــاب کــه وقـت آن رسیدست

نظامی

غمـــت  جز  در  دل  یکتــا  نگنـجد       که  رخت  عشق در هر جا نگنجد

 

ندانم  کز چه خیزد این همه  اشک      که  چندیـن  آب  در  دریــا  نگنجد

 

بــر آن  کوچـک  دهانـت در گمــانم       کــه در وی بوسـه گنجد یـا نگنجد

 

امید  وصل  چون  در  سیـم  گنجد؟     که سیم آنجــا همـی تنهـا نگنجد

 

لبت  بی  زر  مرا  بوسی دهد ؟ نه      در و  ایــــن  نـــاز   نـازیبــا نگنـجد

 

زمن جان خواستی،بستان هم امروز      کـــه  در  تاریــخ  ما  فــردا  نگنجد

نظامی

دیده را با تو  آشنایی هاست             وز تو در دیده روشنایی هاست

 

پاکبازی  کن،  ار حریف  منی             که فلک در پی  دغایی هاست

  

گر سر  زلف تو کشم،  شاید             روز  روز  گره   گشایی هاست

 

با من این یک دو روز در پیوند              که  پس از این جدایی هاست

نظامی

زخم چو بر دل رسید، دیده پر از خون چراست؟ چون  تو  درون دلی ، نقش  تو  بیرون  چراست؟

 

خود  به  جهان در ، مرا ، یک دلکی بود و بس  ما همه چون  یک دلیم، قصد شبیخون چراست؟

  

چون  به  ترازوی  عشق  هر  دو  برابر شدیم   مهر تو کم می شود، عشق من افزون چراست؟

 

پیشترک  مر  مـــرا  دوســت  ترک  داشــتی   من نه همان دوستم؟  دشمنی اکنون چراست؟

 

بر   همــه  خسته  دلـان  دادگــری  کرده ای   چون به نظامی  رسید  فصد  دگرگون  چراست؟

نظامی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ابوسعید

گفتـــار دراز مختـصر بایـد کرد             وز یار بدآموز، حذر باید کرد

 

در راه نگار کشته باید گشتن            و آنگاه نگار را خبر باید کرد

رابعه ی قزداری

بــس گــل که در بـــاغ مأوی گرفت      چمــن رنــگ ارتنـــگ مــــانـی گرفت

 

صبــا نافـــه ٔ مشک تبــت نداشـت       جهان بوی مشک از چه معنی گرفت

 

مگر چشم مجنون به ابر اندر است       کـه گــل رنـگ رخســـار لیـلـی گرفت

 

بمــی مانــد انـــدر عقیقـین قــدح        ســرشــکی کــه در لاله مأوی گرفت

 

قــدح گیــر  چنــدی و دنیــی مگیر       کــه بدبـــخت شد آنکــه دنیی گرفت

 

ســر  نرگــس تــازه از زرّ و سیــم        نشــان ســـــر تــــاج کســری گرفت

 

چــو رهبـان  شـد اندر لباس کبـود       بنفشـــه مـــگر دیـــن ترسـی گرفت