دیدار به دل فروخت و نفروخت گران بوسه به روان فروشد و هست ارزان
آری که چو آن ماه بود بازرگان دیدار به دل فروشد و بوسه به جان
شمس الدین محمد، حافظ شیرازی. شاعر بزرگ قرن هشتم:
سینــه مالامال درد اسـت ای دریغا مرهمی دل ز تنـــهایی به جــان آمد خدا را هـمـدمی
چشــم آســایش کــه دارد از ســپهر تــیزرو ساقیــا جامــی به من ده تا بیــاسـایم دمی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت صـعب روزی بـوالـعجب کاری پریشان عالمی
ســوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چـگل شـاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست ریش بــاد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کـام و ناز را در کوی رندی راه نیسـت ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی
آدمــی در عالـــم خاکی نمی‌آید به دست عالـــمی دیــگر ببــاید ســاخت و از نو آدمی
خیــز تا خاطر بدان تـرک سمرقندی دهیم کز نســیمش بــوی جــوی مولیـان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق کـاندر ایــن دریــا نماید هفــت دریــا شبنمی
در اینجا مولانا جلال الدین از رودکی درخواست کرد شعرِ بوی جوی مولیان... را بخواند، رودکی قبول کرد ولی گفت بعد از آن باید به او قدری فرصت دهند تا استراحتی کند.
بوی جوی مولیــان آید همی یــــاد یــار مـــهربـــان آید همی
ریگ آمو و درشــتی راه او زیـر پـــایم پرنیـــان آید همی
آب جیـحون از نشاط روی دوسـت خنــگ مـــا را در میـان آید همی
ای بخارا شـاد باش و دیر زی میــر زی تو شـادمان آید همی
میر ماهست و بخارا آسمان مـاه سوی آســــمان آید همی
میر سـروست و بخارا بوستان سرو سوی بوستان آید همی
آفریـن و مدح سـود آید همی گـر به گنــج اندر زیـان آید همی
سماع و باده ی گلگون و لعبتان چو ماه اگر فرشته ببیند در اوفتد در چاه
نظر چگونه بدوزم که بهر دیدن دوست ز خاک من همه نرگس دمد به جای گیاه
کسی که آگهی از ذوق عشق جانان یافت ز خویشتن حیف بود گر دمی بود آگاه
به چشمت اندر بالار ننگری تو به روز به شب به چشم کسان اندرون ببینی کاه
بی روی تو خورشید جهان سوز مباد هم بی تو چراغ عالم افروز مباد
با وصل تو کس چو من بدآموز مباد روزی که ترا نبینم آنروز مباد
به حق نالم ز هجر دوست زارا سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا گر داد من نستاند از تو ز سوز دل بسوزانم قضا را
چو عارض بر فروزی می بسوزد چو من پروانه بر گردت هزارا
نگنجم در لحد گر زانکه لختی نشینی بر مزارم سوگوارا
با آن که دلم از غم هجران خونست شادی به غم تو ام ز غم افزونست
اندیشه کنم هر شب و گویم یا رب هجرانش چنین است وصالش چونست
ابوعبدالله جعفر بن محمد رودکی:
رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز ، کاو سرود انداخت
زان عقیقین میی که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت
هر دو یک گوهرند لیک به طبع این بیَفسرد و آن دگر بگداخت
نا بِسوده دو دست رنگین کرد نا چشیده بتارَک اندر تاخت
به نام خدا
با سلام...
از همه ی میهمانان تشکر می کنم، به خاطر حضور در این باغ و پیوستن به جمع شاعرانی که در این باغ گرد آمده اند. در این محفل شاعران، زیباترین اشعار عاشقانه ی خود را بر ما ارئه می کنند، شاعرانی همچون رودکی، نظامی، مولوی، سعدی و حافظ در این جمع به شعر خوانی خواهند پرداخت. امیدوارم تمامی میهمانان از حضور در این باغ لذت ببرند.
شاعرانی که می خواهند در این جمع شعری داشته باشند، می توانند شعر یا اشعارشان را از طریق aine_dar@yahoo.com برای ما بفرستند.