به حق نالم ز هجر دوست زارا سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا گر داد من نستاند از تو ز سوز دل بسوزانم قضا را
چو عارض بر فروزی می بسوزد چو من پروانه بر گردت هزارا
نگنجم در لحد گر زانکه لختی نشینی بر مزارم سوگوارا