در عشق توام نه صبر پیداست نه دل بی روی توام عقل برجاست نه دل
این غم که مراست کوه قافست نه غم این دل که توراست سنگ خاراست نه دل
شـــد ز غــمـت خــانه سودا دلم در طلــبت رفـــت بـــه هـر جـا دلم
در طلـب زهــره رخ مــــاه رو مــی نـــگـرد جـــانــب بــالا دلـم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت رفــت بـر ایــن ســقف مـصـفا دلـم
آه کــه امـــروز دلـــم را چـه شـد دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلـــب گــوهـر گـویـای عشق مــوج زنــد مـــوج چــو دریـــا دلــم
روز شــد و چـادر شـب مـی درد در پــی آن عیـــش و تــماشــا دلم
از دل تــو در دل مـن نکته‌هاست آه چــه ره اســت از دل تــو تـا دلم
گر نـکنـی بــر دل مـن رحـمتـی وای دلـــم وای دلـــم وا دلـــم
ای تبـریز از هوس شـمس دین چــند رود ســـوی ثـــریـــا دلـــم
شـاد زی بـا سـیاه چـشـمان شاد که جهان نیست جز فسانه و باد
ز آمـــده شـــادمـان بــبایـــد بود وز گــذشــتـه نــکــرد بایــــد یــاد
مــن و آن جـعــد مــوی غالیـه بوی مـن و آن مــاه روی حــور نــــژاد
نیک بخت آنکسی که بداد و بخورد شــوربـخــت آنکه او نخورد و نداد
بــاد و ابرست ایــن جهان افسوس بــــاده پیـــش آر هـــرچـه بـاداباد
شــاد بودسـت ازیـن جـهان هـرگز هیــچ کس تـا ازو تو باشی شـاد
داد دیــدسـت ازو بـه هیـچ سـبب هیــچ فـــرزانـــه تـا تـو بیـنی داد
رویت دریای حسن و لعلت مرجان زلفت عنبر صدف دهن در دندان
ابرو کشتی و چین پیشانی موج گرداب بلا غبغـب و چشمت طوفان
حنظله ی بادغیسی ، شاعری که از قرن سوم به میهمانی ما آمده هم این رباعی را خواند .
یارم سپند اگرچه بر آتش همی فگند از بــهر چـشــم تا نرســـد مر او را گــزند
او را سپند و آتــش نایــد همی بــکار با روی همچو آتش و با خال چون سپند
جز حادثه هرگز طلبم کس نکند یک پرسش گرم جز تبم کس نکند
ور جان به لب آیدم به جز مردم چشم یک قطره ی آب بر لبم کس نکند
با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین با هرکه نیست عاشق کم کن قرینیا
باشـد گَه وصــال ببینند روی دوســت تو نیــــز در میانه ی ایشان ببینیا
تا انــدران میـــانه کـه بینند روی او تـو نیـز در میانه ی ایشان نشینیا
دیدار به دل فروخت و نفروخت گران بوسه به روان فروشد و هست ارزان
آری که چو آن ماه بود بازرگان دیدار به دل فروشد و بوسه به جان
شمس الدین محمد، حافظ شیرازی. شاعر بزرگ قرن هشتم:
سینــه مالامال درد اسـت ای دریغا مرهمی دل ز تنـــهایی به جــان آمد خدا را هـمـدمی
چشــم آســایش کــه دارد از ســپهر تــیزرو ساقیــا جامــی به من ده تا بیــاسـایم دمی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت صـعب روزی بـوالـعجب کاری پریشان عالمی
ســوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چـگل شـاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست ریش بــاد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کـام و ناز را در کوی رندی راه نیسـت ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی
آدمــی در عالـــم خاکی نمی‌آید به دست عالـــمی دیــگر ببــاید ســاخت و از نو آدمی
خیــز تا خاطر بدان تـرک سمرقندی دهیم کز نســیمش بــوی جــوی مولیـان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق کـاندر ایــن دریــا نماید هفــت دریــا شبنمی
در اینجا مولانا جلال الدین از رودکی درخواست کرد شعرِ بوی جوی مولیان... را بخواند، رودکی قبول کرد ولی گفت بعد از آن باید به او قدری فرصت دهند تا استراحتی کند.
بوی جوی مولیــان آید همی یــــاد یــار مـــهربـــان آید همی
ریگ آمو و درشــتی راه او زیـر پـــایم پرنیـــان آید همی
آب جیـحون از نشاط روی دوسـت خنــگ مـــا را در میـان آید همی
ای بخارا شـاد باش و دیر زی میــر زی تو شـادمان آید همی
میر ماهست و بخارا آسمان مـاه سوی آســــمان آید همی
میر سـروست و بخارا بوستان سرو سوی بوستان آید همی
آفریـن و مدح سـود آید همی گـر به گنــج اندر زیـان آید همی