غمـــت جز در دل یکتــا نگنـجد که رخت عشق در هر جا نگنجد
ندانم کز چه خیزد این همه اشک که چندیـن آب در دریــا نگنجد
بــر آن کوچـک دهانـت در گمــانم کــه در وی بوسـه گنجد یـا نگنجد
امید وصل چون در سیـم گنجد؟ که سیم آنجــا همـی تنهـا نگنجد
لبت بی زر مرا بوسی دهد ؟ نه در و ایــــن نـــاز نـازیبــا نگنـجد
زمن جان خواستی،بستان هم امروز کـــه در تاریــخ ما فــردا نگنجد
دیده را با تو آشنایی هاست وز تو در دیده روشنایی هاست
پاکبازی کن، ار حریف منی که فلک در پی دغایی هاست
گر سر زلف تو کشم، شاید روز روز گره گشایی هاست
با من این یک دو روز در پیوند که پس از این جدایی هاست
زخم چو بر دل رسید، دیده پر از خون چراست؟ چون تو درون دلی ، نقش تو بیرون چراست؟
خود به جهان در ، مرا ، یک دلکی بود و بس ما همه چون یک دلیم، قصد شبیخون چراست؟
چون به ترازوی عشق هر دو برابر شدیم مهر تو کم می شود، عشق من افزون چراست؟
پیشترک مر مـــرا دوســت ترک داشــتی من نه همان دوستم؟ دشمنی اکنون چراست؟
بر همــه خسته دلـان دادگــری کرده ای چون به نظامی رسید فصد دگرگون چراست؟
گفتـــار دراز مختـصر بایـد کرد وز یار بدآموز، حذر باید کرد
در راه نگار کشته باید گشتن و آنگاه نگار را خبر باید کرد