دقیقی

بـه زلف کژ و لیکن به قـد و بالا راست                بـه تن درست ولیــکن بـه چشمکان بیمار

خمـــار دار و همـــواره بـــاکــیــار بــود                بسـا سـرا کـه جــدا کــرد در  زمانـه خمار

چگــونــه بیـنـد اعــدای او قــرار کنـون                زمانه چون شتری شد هیون و ایشان خار

اگر سـر آرد بار آن سنان او نه شگفت               هر آینـه چــو همــه خــون خورد سرآرد بار

مثال طبع مثال یکی شکافه زن است               کــه  رود  دارد بـــر چــوب کشـیـده چهــار

مدیـح تـا بـه بر من رسیـد عریـان بود                 ز فــرّ و زینــت مــن یافــت طیلـسان و ازار