حافظ

شمس الدین محمد، حافظ شیرازی. شاعر بزرگ قرن هشتم:

سینــه  مالامال درد اسـت ای دریغا مرهمی      دل ز تنـــهایی به جــان آمد خدا را هـمـدمی

چشــم  آســایش کــه دارد از ســپهر تــیزرو       ساقیــا جامــی به من ده تا بیــاسـایم دمی

زیرکی را گفتم  این احوال بین خندید و گفت       صـعب روزی بـوالـعجب کاری پریشان عالمی

ســوختم  در چاه صبر از بهر  آن شمع چـگل       شـاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی

در  طریق  عشقبازی امن و آسایش بلاست       ریش بــاد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اهل  کـام  و ناز  را در کوی رندی راه نیسـت       ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی

آدمــی  در  عالـــم  خاکی نمی‌آید به دست       عالـــمی دیــگر ببــاید ســاخت و از نو آدمی

خیــز تا  خاطر  بدان تـرک سمرقندی  دهیم        کز نســیمش بــوی جــوی مولیـان آید همی

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق       کـاندر ایــن دریــا نماید هفــت دریــا شبنمی