گفتم که بیا وعده ی دوشینه بیار ورنه بخروشم از تو اکنون چو هزار
گفتا دهمت ای همه جفا، نک زنهار آواز مده که گوش دارد دیوار
بخشی از یک قصیده ی فرخی سیستانی. شاعر قرن پنجم:
دل مـن همــی داد گفتـی گـوایــی که باشد مرا روزی از تو جدایی
بلی هرچه خواهد رسیدن بـه مــردم بر آن دل دهد هر زمانی گوایی
من این روز را داشتم چشم وز این غم نبوده است با روز من روشنایی
جـدایی گمـان بـرده بـودم ولیــکن نه چندان که یکسو نهی آشنایی
به جـرم چـه رانـدی مـرا از در خـود گناهم نبودست جز بی گناهی
بدیـن زودی از مـن چـرا سیـر گشتــی نگــارا بدین زود سیــری چرایی
که دانسـت کـز تــو مـرا دید بایــد به چندان وفا این همه بی وفایی
دریغــا دریغـــا کـه آگــه نبـــودم که تو بی وفا در جفا تا کجایی
همــه دشمنـی از تو دیدم ولیـکن نگویم که تو دوستی را نشایی
نگــارا مــن از آزمـــایش به آیم مرا باش تا بیش از این آزمایی
مرا خوار داری و بی قدر خواهی نگر تا بدین خو که هستی نپایی