صائب تبریزی

زان  خرمن  گل   حاصل  ما   دامن   چیده  است

زان  سیب  ذقن  قسمت  ما  دست  بریده است                        

ما  را  ز  شب  وصل  چه  حاصل  که  تو  از  نــاز

تا   بــاز   کنی   بنـد   قبـا   صبح   دمیده  است                        

چون  خضر  شود  سبز  به  هر  جا  که  نهد  پای

هر  سوخته  جانی  که   عقیق  تو  مکیده  است                                   

ما  در  چه  شماریم  ؛  که  خورشید  جهــانتــاب

گردن  به  تماشای  تو   از   صبح   کشیده  است                                   

شــد  عمــر  و  نشـد  سیــر  دل   مــا   ز  تپیدن

این  قطره ی  خون  از سر  تیغ   که  چکیده است                                  

عمــری  اسـت  خبـــر  از  دل  و   دلــدار   نـــدارم

بـا شیشــه  پریـزاد  مــن  از  دسـت پریده  است                     

صــائــب  چه  کنـی   پــای  طـلـب  آبلـه  فرســود

هر کس به مقامی که رسیده است، رسیده است