دقیقی

بــر افگنـــد ای صنـــم ابــر بهشتـی                  زمیــن را خـلـعــت اردیبـهــشــتی

بهشــت عـــدن  را   گـلــزار  مـــانـد                 درخـــت آراسته حـــور  بهـشتــی

چنــان گـردد جهان هزمان کـه گویی                پلنــگ آهو نـگیرد جــز بــه کشتی

جهـــان طـاووس گــون گشـته دیدار                 بــه جایی نـرمی و جایی درشتی

زمیـــن بـرســـان خــون آلــود دیـبــا                  هـوا برســـان نیـل انـــدود مشتی

بـدان ماند که گویی از می و مشک                 مثال دوســت بـر صحــرا نبــشتی

ز گِــل بــوی گلاب آیــد از آن ســان                  کــه پنــدار گُـل اندر گِـل سرشتی

به طعم نوش گشته چشمه ی آب                  بـه رنــگ دیــده ی  آهوی دشتـی

بتــی بایـد کنــون خورشیــد چـهره                   مهــی کـو دارد از خورشید پشتی

بتــی رخســار او همـرنگ خورشید                   میی بر گونه ی جامه ی کنـشتی

دقیـقــی چــار خصـلت برگزیدسـت                   بـه گیتــی در ز خوبیــها و زشــتی

لــب بیجــاده رنـگ و نـاله ی چنـگ                   می چون زنگ و کیش زردهـشتی